Donderdag 14 oktober – Pro Bass Shop

Ook vandaag zijn we vroeg uit de veren om ons ochtendritueel te voltooien. Dit ritueel bestaat uit: de wekker uitslaan, om de beurt douchen, koffer weer dicht proberen te krijgen en uitchecken. Deze ochtend konden we ontbijten in het hotel, dat zat bij onze overnachting erbij in. Toch makkelijk dat we niet eerst op pad hoeven om te ontbijten.

De jongens wilden na het ontbijt graag naar Pro Bass Shop. Als we de locals moesten geloven was het een grote winkel vol boten, visspullen en jachtartikelen. Marieke en ik zaten hier niet echt om te springen, maar we gingen toch even mee, want het lag toch op de route. Onze mening veranderde al snel toen we deze ENORME winkel binnen kwamen. De decoratie was geweldig. Overal had je een bosgevoel en hingen/stonden opgezette dieren zoals herten, zwijnen en beren etc. Ook waren her en der meertjes en riviertjes natuurgetrouw nagemaakt. Met uitzondering van de glazen wanden die ons de mogelijkheid gaven om de verschillende soorten vissen te zien zwemmen.

Dit was echter nog niet alles, er was in deze winkel ook een alligator aanwezig. Een nep exemplaar dachten wij. Toen vroegen we ons toch af waarom er een glazenwand omheen stond. Zou hij dan toch echt zijn? Na een poosje het beest te hebben aangestaard waren we er nog niet uit. Na wat navraag bleek alligator echt te zijn maar gewoon weinig te bewegen. Na een kleine anderhalf uur ons te hebben vergaapt aan de honderden hengels, geweren, messen en jachtkleding hadden we het dan toch wel gezien en gingen we weer terug naar Britney.

Op de weg naar de snelweg zagen we een bord van Wal-Mart. Na ons vorige verhaal over de autobanden van Eddy kregen we de tip (tnx Laura ;-)) dat deze te vinden zouden zijn in de Wal-Mart… Vol spanning gingen we deze gigantische winkel binnen, na een kwartier zoeken kwamen we ze dan tegen. Autobanden in een ‘supermarkt’, een droom van Eddy die uit kwam. Na Eddy op de foto met zijn banden gezet te hebben gingen we weer verder.

In de staat Oklahoma aangekomen zijn we gelijk een Visitors Centre binnen gegaan omdat we niet echt wisten wat we op onze eindbestemming Oklahoma City, konden doen. Hier hebben we besloten dat we i.p.v de interstate 44 de befaamde route 66 zouden volgen. Onderweg zouden verschillende leuke bezienswaardigheden te zien zijn.

Zo stapten we als eerst uit bij Totem Pole Park. Een park vol totempalen en ’s werelds grootste totempaal gemaakt van cement. Aldus de brochure… Wat we aantroffen was echter een kleine teleurstelling. Er was geen toerist te bekennen en de totempaal was inderdaad groot maar daar was ook alles meegezegd. Na gebruik gemaakt te hebben van de plaatselijke dixi zijn we de auto weer ingestapt naar stop nr.2.

Dit was de Blue Whale van Catoosa. Een vervallen speeltoestel in het water. In haar gloriejaren was dit vast een leuke plek, maar nu nodigde de grote blauwe vervallen glijbaan niet echt uit. De Blue Whale mocht trouwens niet meer gebruikt worden omdat de boel zo gammel was. In het water waren wel veel vissen en schildpadden te zien. Zo hebben we toch weer een trekpleister van de route 66 gezien!

Naarmate de reis vorderde kwamen we steeds meer tot de conclusie dat alles rondom de route 66 vooral ouwe zooi is. Maar we kunnen er nu tenminste wel over meepraten. Onderweg hebben goed om ons heen gekeken en zagen hier en daar een stuk land met zwarte koeien, ja-knikkers, autogarages en veel “Douraghty for Sheriff” – borden.

Om 17.10 kwamen we aan bij de enige houten ronde schuur in Oklahoma, de Round Barn. Er bleek echter een private party te zijn dus konden we niet naar binnen en zo waren we dus in een poep en een scheet weg. Of eigenlijk 2 scheten, hé heren!?!

Hierna een korte stop bij Pops een restaurant/benzinepomp met een enorme fles soda voor de deur. Binnen hadden ze meer dan 500 soorten frisdranken te verkrijgen. Lastig kiezen dus!

Al snel reden we de file in iets voor Oklahoma-city. Nu kunnen we ‘het rijden in een Amerikaanse file’ ook weer afvinken! Het hotel waar we nu zitten is een mooi groot opgezet hotel waar we dus weer een fijn nachtje kunnen slapen.

Om in de stad te komen konden we met de shuttle van het hotel meerijden. Deze werd gereden door een student Bijbelkunde die uit Ohio kwam. Leuk en gezellig allemaal tot dat onze chauffeur even niet oplette en bijna op een auto voor ons botste. Gelukkig hebben de gordels prima hun werk gedaan en zijn de striemen bijna weg. Na wederom een hapje te hebben gegeten gingen we op weg naar Coyote Ugly, de bar uit de film. Een barwijf, dame kunnen we het niet noemen, stond op de bar meiden op de bar proberen te krijgen en door de microfoon te blèren. Niet helemaal ons ding dus gingen we verderop kijken.

Rök bar it was… wat we daar gezien hebben is onbeschrijfelijk. Ik heb dan ook geen idee hoe we het kunnen omschrijven. Er liepen talloze dames met niemendalletjes aan, rokjes en jurkjes die de boezems en de bipsen niet verborgen hielden. Het ‘mooiste’ was nog dat ze ook nog ondersteboven in de paal hingen en vrolijk tegen jongens aanschuurde. De mannen die daar waren maakte daar dan ook flink gebruik van. Blijkbaar mogen heren niet op het podium dansen en daar kwam een jongen op hardhandige wijze achter. De beveiliging rende op hem af en duwde heb keihard van het podium af om vervolgens zijn arm om z’n nek te slaan en mee naar buiten te sleuren. Dit was nog maar een tipje van de sluier maar echt omschrijven kunnen we het echt niet. Gelukkig heeft Marieke een filmpje gemaakt en die zal t.z.t. verkrijgbaar zijn.

Nu zijn we weer in het hotel en ga zo lekker slapen, morgen op naar Amerillo!

Groetjes van ons allemaal!